سرزمین عجایب. کشور ۷۲ ملت. هر چه که نامش باشد و عنوانش از دیرباز تاکنون مقصدی پر وسوسه برای مسافران بوده است؛ مقصدی که از گذشته محبوب ایرانیان هم محسوب می شده است، اما همواره چیزی که از هند به یاد می آوریم، زاغه های شلوغ و کثیف، شهرهای پر سر و صدا و آلوده و البته معابد رویایی و پرشکوهش بوده است در کنار آن باید از مردم رویا پردازش هم یاد کنیم، مردمی که همچون تمام فیلم های بالیوود همواره به بهبود امید دارند و می دانند که مثل پایان تمام فیلم های هندی عاقبتی خوش در انتظار آنهاست، ذهنیتی که همیشه درست نیست اما آنها به چیزی غیر از آن هم دل نمی بندند.

یکی از شهرهای مهم این کشور «گوا» ست، شهری که ویترین گردشگری این کشور هم محسوب می شود زیرا یکی از زیباترین و پاکیزه ترین شهرهای این کشور است. طبیعت گوا با تپه های سرسبزش کنار رودهای فراخ با کشتزارهای برنج، نخل های فراوان و دیگر درختان گرمسیری جلوه بسیار زیبایی دارد. وسیع ترین سواحل و مراکز تفریحی ساحلی هند هم در گوا قرار دارد و این شهر سالانه از صدها هزار گردشگر داخلی و خارجی پذیرایی می کند.

۴۵۰ سال حکومت پرتغال بر این منطقه باعث شده که تمام شهرها و حتی روستاهای گوا فرهنگی خاص داشته باشد. از معماری خانه ها و معابد این شهر گرفته تا خرده فرهنگ های مردم این منطقه تاثیر پذیرفته از فرهنگ پرتغالی هایی است که بیش از چهار سده در این شهر حکومت می کرده اند.

اما خود این شهر شگفت و زیبا هم به بندرش شهره است. طبیعت به شدت سبز، نخل های سربرافراشته و زیبا، سواحلی آرام با مراکز تفریحی و امکانات مطلوب گردشگری با هزینه نسبتا کم از مهم ترین عواملی است که گردشکران را تشویق می کند به این منطقه سفر کنند.

این شهر بافتی قدیمی هم دارد که به نام گوای قدیم مشهور است. منطقه ای که یکی از جاذبه های ثبت جهانی هندوستان را هم در خود جای داده است، یکی از ۹ میراثی که یونسکو آن را ثبت جهانی کرده است.

گوای قدیمی (به همراه تاج محل، میدان ویکتوریای بمبئی، غارفیل و معبدهای کاماسوترا) یکی از ۹ منطقه ای در هند است که به عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.

از همان نگاه نخست می توان بی درنگ تشخیص داد که گوا با دیگر مناطق هند متفاوت است و بیش از دیگر مناطق رنگ و بوی اروپایی دارد. نفوذ فرهنگ اروپایی در شبه قاره از این منطقه شروع شد و ساختمان ها و لباس مردم تشابه زیادی با شهر و روستاهای پرتغال دارد.

غذاهای گوا بسیار معروف است و مخلوطی است از غذاهای پرتغالی، جنوب هند و عربی اما به سبب حضور همیشگی گردشگران، غذاهای متنوعی در همه جای شهر در دسترس است. گوا یکی از معدود مکان های هند است که اغلب رستوران های آن گوشت گاو هم سرو می کنند.

برای بازدید از همه کلیساها ، موزه ها و صومعه های گوای قدیمی به یک روز کامل وقت احتیاج هست. در ایستگاه اتوبوس پانجیم مرتب اتوبوس هایی به سمت گوای قدیمی حرکت می کند که کرایه آنها به نسبت ناچیز است و طی مسیر حداکثر نیم ساعت طول می کشد. مسیر جاده از پانجیم به گوای قدیمی صاف است و می تواند مسیر بسیار راحتی برای دوچرخه سواری به حساب آید. همچنین می توانید در گوای قدیمی سوار قایق بشوید و به جزیره دیوا (Diva Island) بروید. واگاتور که در بلندی های سنگی ای که واگاتور را از چاپورا جدا می کند بقایا یک قلعه پرتغالی از قرن هفدهم میلادی قرار دارد که گرچه شاید دیدن خودش به بالا رفتن نیرزد ولی منظره بسیار خوبی از ساحل و دریا را پیش چشمانتان قرار می دهد.

خرید در گوا

گوا هرچند کوچک ترین ایالت هندوستان است اما درآمد سرانه مردمان آن از دیگر ایالت ها بیشتر است. به همین دلیل می توان در این شهر مرکز خرید های خوبی را به چشم دید.

فروشگاه بیگ جی (Big G) یکی از آنهاست . در این مجموعه تمام چیزهایی را که به آن نیاز دارید می توانید پیدا کنید. در این مجموعه، در طبقات مختلف، می توانید اجناس مختلفی مثل لوازم آرایش ، پوشاک مردانه ، زنانه و حتی بچگانه را خریداری کنید. این مجموعه که مملو از مغازه های مختلف است حتی چند رستوران مخصوص گیاه خواران را نیز در خود جا داده است. از دیگر امکانات آن، محدوده بازی برای بچه هاست.

این فروشگاه از معروف ترین فروشگاه های گوا است و به نوعی محبوب ترین فروشگاه این شهر هم حساب می شود. فروشگاه آکرون آرکید (Acron Arcade) یکی دیگر از این فروشگاه هاست.

در این فروشگاه می توانید بهترین برند ها را با مناسب ترین قیمت ها خریداری کنید. از دیگر فروشگاه های این شهر می توان گوا شاپینگ سنتر، اوسانز شاپینگ سنتر، شهناز شاپینگ سنتر، پاپولار شاپینگ سنتر، کانکونکار را نام برد.

آداب مردم هند

هنگام صرف غذا در هندوستان هرگز محتویات بشقاب غذای خود را به هیچ کس حتی همسر خود تعارف نکنید. این عمل در هند بسیار توهین آمیز محسوب می­ شود. در فرهنگ هندی اعتقاد بر این است که خوراک زمانی که توسط یک نفر لمس می ­شود، برای دیگران آلوده است و نباید به دیگری تعارفش کرد.

هندی­ ها با دست راست غذا می ­خورند. از نظر آنها دست چپ کثیف است و هرگز برای رد و بدل غذا به کار نمی ­رود. از این رو اگر در رستوران هنگام سرو غذا پیشخدمت با دست چپ سرویسی به آنها ارائه کند، این رفتار را نوعی بی­ حرمتی دانسته به شدت آزرده می­ شوند. سر از نظر هندی­ ها مقدس ­ترین قسمت بدن است و نباید توسط افراد دیگر لمس شود. برای همین بهتر است در مواجهه با کودکان هندی به قصد نوازش اصلا به سرشان دست نزنید.

هندی­ ها کمتر از مردم دیگر فرهنگ ­های آسیایی لبخند می ­زنند و فقط زمانی که خوشحالند یا در شرایط خوشایندی قرار می­ گیرند، لبخند می زنند. انعام در هند مرسوم است. بیشتر هتل ­های بزرگ و رستوران­ های درجه یک ۱۰درصد هزینه ارائه خدمات را به صورتحساب اضافه می­ کنند و باربران و رانندگان تاکسی توقع انعام دارند. وقت شناسی در هند زیاد مرسوم نیست و هندی ­ها برقراری ارتباط با طرف مقابل را که ممکن است شریک کاری یا مهمان باشد مهم ­تر از وقت شناسی می­ دانند. هندی­ ها زیاد دوست ندارند که مستقیم به طرفشان «نه» بگویند و معمولا از گفتن اخبار بد پرهیز می­ کنند.

گوا نام شهری بندری و ایالتی در حاشیه جنوب غربی هندوستان است. گوا شامل بندر گوا و شهر گوای کهنه یا شهر قدیمی گوا در فاصله حدودا ۴۰ کیلومتری آن می ‌باشد.

جهت مطالعه راهنمای گردشگری گوا اینجا کلیک کنید

ویرجین گوردا (Virgin Gorda) جزیره ای زیبا به وسعت 21 کیلومتر مربع، در دریای کارائیب، در شرق پورتوریکو و شمال شرق جزایر ویرجین آمریکا است.

ویرجین گوردا سومین جزیره بزرگ پس از تورتولا (Tortola) و آنگادا (Anegada) است که خود بخش هایی از مجمع الجزایر ویرجین انگلیس به شمار می روند.

این جزایر در سال 1493 میلادی توسط کریستف کلمب، دریانور ایتالیایی کشف شد.

گفته می شود وی این منطقه را «بانوی فربه» نام نهاد زیرا نمای کلی جزیره از خط افق همانند زن چاقی است که به پهلو دراز کشیده است.

شهر اصلی این جزیره Spanish Town نام دارد که در بخش جنوب غربی واقع شده است.

یکی از مهمترین جاذبه های گردشگری این منطقه وجود یک سری ساختارهای غیرعادی زمین شناسی به نام Baths (حمام ها) است که در منتهی الیه جنوب جزیره قرار گرفته است.

Baths مکان مناسبی برای قایق سواری است.

تخته سنگ های بزرگ Baths که در کنار ساحل قرار گرفته، از فعالیت کوه های آتشفشان در گذشته حکایت دارد.

وجود یک معدن مس قدیمی، در کنار غارهای کوچک طبیعی، مناظر باشکوه و استخرهای شگفت انگیز از دیگر جاذبه های این منطقه به شمار می رود.

غواصی در این منطقه نیز هیجان انگیز و به یاد ماندنی است، چه تماشای صخره های مرجانی رنگارنگ و کاوش در اکوسیستم زیر آب لذت خاص خود را دارد.

حوالی ساعت30/2 بعد از ظهر جهت صرف آخرین ناهار شرکت بهK.F.C داخل شهر جیپور رفتیم و مثل ناهارهای قبلی یک ساندویچ کوچولو خوردیم البته با بستنی و نوشابه و سیب زمینی سرخ کرده.چون خریدهامون زیاد بود از راننده خواهش کردیم مارو به هتل ببره تا وسایلامونو بزاریم اتاق و سپس مارو برگردوند به بازار سنتی شهر که همسفرامون همه متفرق شدند و هر کی وسایل مورد نیازشو خرید و ما از ساعت 30/4 بعد از ظهر مشغول گشت و گذار تو خیابونای اطراف بازار بودیم و بعد از خرید مقداری وسایل، ساعت 8 شب خودمون توسط ریکشا با پرداخت 100 روپیه به هتل بازگشتیم.

دروازه ورودی بازارسنتی شهر صورتی

چون امشب شب جشن دیپاولی بود از زمان غروب آفتاب تا پاسی از شب مراسم نور افشانی بسیار باشکوه و بطور گسترده در سطح شهر اجرا شد و ما از پنجره اتاقمون چند ساعتی شاهد این مراسم بسیار زیبا بودیم.
توصیه ها و دانستنیهای جالب روز ششم:

1- بازار سنتی جیپور محل خوبی از نظر خرید پارچه ، لباس و کفش می باشد چون تولید خود این شهره قیمتهاش هم خیلی مناسبه.

2- فیل سواری یک تجربه بسیار خوشایندیست که توصیه میکنم حتما سوارشید و هیچ ترسی نداره

3- حتما موقع فیل سواری از عکاسانی که در مسیر هستند بخواهید که از شما عکس یادگاری بگیرند .می تونید سه چهارتا عکس در حالتهای مختلف با سایز بزرگ و با 200 روپیه تهیه کنید.

4- اگه قصد خرید ندارید میتونید بعد از ظهر آزادی که در جیپور دارید یا از امکانات هتل استفاده کرده و به استراحت بگذرونید یا باکرایه ریکشا با 300 روپیه 3 ساعتی تو شهر بگردید و جاهای دیدنی شهرو ببینید.

روزهفتم:دوشنبه 13/8/92 (چهارم نوامبر 2013)

امروز صبح ساعت 9، بعد از صرف صبحانه و چک اووت سوار اتوبوسمون شدیم و به سمت دهلی حرکت کردیم.

لابی و رسپشن هتل کلارک آمر

صبحانه در رستوران هتل کلارک آمر

اتوبوس توریستیمون به همراه راننده مون ، آقای شامبودر حال حرکت از جلو هتل کلارک آمر شهر جیپور

فاصله جیپور تادهلی 250 کیلومتره و جاده اش هم اتوبانه ولی نه به تمیزی و تازگی اتوبان دهلی – آگرا.در ابتدای خروجی شهر به یک مرکز تولید و فروش جواهر رفتیم وابتدا از کارگاه تولید سنگها و جواهرات دیدن کرده و بعد از فروشگاهش بازدید و خرید کردیم.حدود 30/1 ساعتی اینجا بودیم بعد به راهمون ادامه دادیم در بین راه رانندمون جلو یه دکه نگهداشت و مقداری موز خرید و به میمونهای اطراف جاده احسان کرد . گویا این هم یکی از اعمال جشن دیوالیه و تو این فاصله بعضی از همسفران ما هم از اتوبوس پیاده شده وحسابی از خجالت راننده در اومدن.

میمونهای اطراف جاده جیپور – دهلی

دردوطرف جاده حومه شهر جیپور پر بود از کارگاههای سنگتراشی سنگهای مرمر که مجشمه ها و فیلهای بزرگ و کوچک تولید می کردند.همچنین در زمینهای صاف و نزدیک جاده بچه ها سرگرم بازی کریکت بودند برخلاف ایران که بیشتر بچه ها گل کوچیک بازی می کنن واقعا جالب بود. در بین راه حوالی ساعت 2 بعد از ظهر اتوبوس جهت صرف ناهار تو یه رستوران نگهداشت.من که حدس میزدم کیفیت پایین و قیمت بالای غذاهارو، گرسنگیو به جون خریدم ولی زیر بار زور نرفتم. و عده کمی از همسفرامون که ناهار خورده بودند اصلا از کیفیت غذا راضی نبودند.

نمونه منو غذاهای بین راه جیپور به دهلی

نزدیکای ساعت 5 عصر به دهلی رسیدیم.چون از منطقه جنوبغرب وارد دهلی شدیم جایی که فرودگاه هم اون طرفاست ،منطقه نسبتا اعیان نشین و محل زندگی ثروتمندان شهره و خونه فریزبی هم همینجا بود وچون مارو خیلی دوست داشت، در حق ما یه لطف کرد مسیر اتوبوسو عوض کرد و مارو برد به مرکز تجاری D.L.F mall وخودش از ما جدا شد و قرار شد ساعت 30/8 شب اتوبوس بیاد و مارو ببره به هتلامون.اینجا دو مرکز بزرگ خرید بسیار بزرگ و چسبیده بهم بود که جنسهای خوب و مارکدار داشت.هنگام ورود بایستی از داخل دستگاه عبور می کردیم این رسمو تو خیلی از فروشگاهها من دیدم .

از وضع ظاهری همه خریداران مشخص بود محل خرید پولدارای دهلیه وهیچ آدم پا برهنه ای من اینجا ندیدم. چون قیمتها بالا و مارکدار بود من چیزی نخریدم .و بعد ازخوردن شام در مک دونالد فروشگاه، ساعت 30/8 شب اتوبوسمون اومد و یکراست بعد از حدود یکساعت و نیم به هتل" کانتری این" رسیدیم.
توصیه ها و دانستنیهای جالب روز هفتم:

1- خرید جواهرات متنوع و بسیار زیبا که با قیمتهای متفاوت برای همه اقشار پردرآمد و کم درآمد در فروشگاههای معتبرموجود می باشد را بعنوان یک یادگاری باارزش توصیه می کنم.

2- قیمت اتاق در هتلهای 5ستاره برای هر نفر شبی 4000 روپیه است که با یک حساب ساده مشخص میشه که مسافرت با تور به هند از مسافرت انفرادی باصرفه تره.

3- بازارهای مناسب جهت خرید در دهلی عبارتند از:اسن- ساروجینی ناگار – د.ال.اف مال – ساووتکس – پالیکا بازار وماهاگول مال.

4- هر کیلو شیرینی معروف هندوستان بنام" گلوب جامون" که سیاه رنگه و شیرینی "راسوگولا" که سفید رنگه300 روپیه است و چون معمولا جلو دید مشتری تولید میشه از نظر ما غیر بهداشتیه و هرچند بد مزه نیست ولی من توصیه می کنم بعلت غیر بهداشتی بودن و قیمت نسبتا بالا از مصرف و خرید شیرینی کلا تو هندوستان صرفنظر بکنید.

5- شریفه نام میوه گرد و سبز رنگ و سفتی بود که زیاد تو هند به چشم می خورد ولی فرصتی پیش نیومد من امتحانش کنم.

روزهشتم و آخر: سه شنبه 14/8/92 (پنجم نوامبر 2013)

امروز آخرین روز اقامتمون تو دهلی و روز آزادمون بود.قرارمون عصر ساعت 30/5 لابی هتل بود تا با اتوبوسمون بطرف فرودگاه حرکت کنیم چون تا فرودگاه 30/1 ساعت طول میکشه و پروازمون ساعت 10 شب بطرف تهران بود.هر یک از همسفرامون برا خودشون برنامه داشتن یه عده رفتن جند جای دیدنیو و مسجد جامعو بازدید کردند یه عده به بازارها و جاهای دیدنی نزدیک هتل رفتند یه عده با دوستان هندیشون قرار داشتند و یه عده هم تا عصر تو هتل موندند و استراحت و از امکانات هتل استفاده کردند وما این فرصتو غنیمت شمرده و صبح زود بعد از صرف صبحانه و چک اووت ،چمدانها مونو جایی بغل رسپشن هتل سپردیم و رفتیم تا دهلی رو از نزدیک ببینیم.ابتدا از روبروی هتل سوار ریکشا شدیم و با پرداخت نفری 5 روپیه فاصله نزدیک (حدود یک کیلومتر) هتل تا ایستگاه مترو رو طی کردیم .اینجا ابتدای خط مترو و ایستگاه" وایشالی" بود.ایستگاه در ارتفاع بالای زمین قرار داشت.

با تهیه بلیط به قیمت 25 روپیه مسیررو زمینی و زیر زمینی مترو تا ایستگاه مرکزی "راجیو چوک" رودر مدت نیم ساعت طی کرده و اونجا پیاده شدیم. از پله ها بالا اومدیم و میدان بزرگی بود که میدان مرکزی دهلیه.از اینجا تا مسجد جامع ، قلعه سرخ دهلی و بازار چندی چوک که همه نزدیک هم هستند زیاد نیست و با ریکشا و با هزینه اندک میشه رفت ولی چون فرصت ما اندک بود و نمیشد بخوبی همه اونارو دید ما در زیر زمین این میدان ابتدا به بازار "پالیکا" رفتیم و بیشتر وسایل الکترونیکی چینی و لباس بود بازار معمولی با جنسهای نه چندان خوب و قیمتهای نسبتا بالا و ما اینجا چیزی نخریدیم ودوباره به ایستگاه مترو برگشته و با خط دیگری با تهیه بلیط 20 روپیه ای در ایستگاه I.N.A پیاده شدیم.

بغل ایستگاه ریکشا گرفته و با پرداخت 30 روپیه به بازار خیابانی و بزرگ "ساروجینی ناگار " اومدیم .اینجا بازاری بود که ما دنبالش بودیم از شیر مرغ تا جون آدمیزاد هر چی بخواین پیدا میشد .چند خیابون و کوچه هایی که اونا رو بهم وصل میکرد و دستفروشها و غذاها و نوشیدنیهای گرم سنتی و انواع و اقسام فروشگاه با قیمتهای فوق العاده مناسب.

نمایی از بازار" سارو جینی ناگار"

مرد فروشنده نوشیدنی گرم(مخلوط شیر با چایی) کنار پیاده رو در بازارس.ن

دکه فروش اغذیه در بازار س.ن

کمی تو این بازار گشت زده و وسایل مورد نیازمونوخریدیم و هر چی روپیه داشتیم خرج کردیم .جنب اینجا یک فروشگاه بزرگ چند طبقه هم بود که چون دیگه خسته بودیم و پولی جهت خرید نداشتیم همین مسیرو برگشتیم به هتل.بعد از کمی استراحت در لابی هتل ساعت 6 عصر با اتوبوس به همراه راهنمای دیگر هندیمون عازم فرودگاه شدیم ودر مسیر، فرزبی هم سوار شد تا ساعت 8 عصر درجلودر فرودگاه ایند یرا گاندی با خداحافظی با اونا وارد سالن شدیم.بلافاصله کارت پروازو از هواپیمایی ماهان گرفته و سوار هواپیما شده و بطرف تهران با نیم ساعت تاخیر(30/22 دقیقه به وقت هند) پرواز کردیم.موقع بازگشت زمان پرواز 4 ساعت طول کشید و آن هم به دلیل حرکت وضعی زمین میتونه باشه. هواپیمامون همون هواپیمای رفتمون بود و سر مهماندارمون خانم عطایی با شماره پرواز 5074 .ساعت 30 دقیقه بامداد به وقت ایران، روز چهارشنبه 15 آبان کاپیتان شیرازی هواپیما را با صلوات همسفران هندی مسلمون شیعه به خوبی و آرامی در فرودگاه امام خمینی(ره) تهران به زمین نشاند.

مسافران مسلمان و شیعه هندی هواپیما

مسافران مسلمان و شیعه هندی در داخل هواپیما(بدون شرح)

توصیه ها و دانستنیهای جالب روزهشتم (آخر):

1- حتما در فرودگاه دهلی هنگام تحویل چمدانها ، برای ساک دستی که داخل هواپیما می برید، اتیکت دریافت کنید .چون موقع سوارشدن به هواپیما کنترل می کنند.

2- قبل از سوار شدن به اتوبوس در هتل جهت عزیمت به فرودگاه، سعی کنید هرچه روپیه داشتید خرج کنید چون دیگه احتیاجی به روپیه نخواهید داشت.

3- سعی کنید تقریبا به اندازه مخارج و خریدهایتان دلار چنج کنید.

4- جاهای بسیار دیدنی دیگری دردهلی وجود دارد که در روز آخر و آزاد(اگه نیازی به خرید و رفتن به بازار نداشته باشید) می توانید از چند تا از آنها دیدن کنید .مانند:قلعه سرخ – مسجد جامع – آرامگاه همایون – آرامگاه صفدر جانگ - بازار چندی چوک – معبد نیلوفر و موزه ملی دهلی و ....

پایان

نویسنده : فرشاد شفیعی شهیدلو

سفرنامه مثلث طلایی هندوستان - قسمت اول

مقدمه و توصیه های اولیه:

از سه ماه قبل از سفر کلیه سفرنامه ها و مطالب مربوط به هندوستان را از اینترنت استخراج ومطالعه کرده بودم.می خواستم با اطلاعات کامل گام در این سفر بگذارم.چون عمر انسان محدود و تعداد کشورها اونقدر زیاده که همین بشه یکبار در طول عمر به یک کشورسفر کرد. من و همسرم تصمیم گرفتیم هر سال یکبار مسافرت خارج از کشور داشته باشیم ، حداقل سه ماه قبل از سفر و سه ماه بعد از سفر آدمو شارژ میکنه. دیدن کشور 72 ملت و رنگارنگ با مذاهب گوناگون و3/1 میلیارد نفرجمعیت با فیلمهاو رقص و آوازهایش با وسعت2/2برابر ایران و تاریخ کهنش از بچگی آرزوی من بود و این آرزو داشت محقق میشد و از این بابت لحظه شماری می کردم ودر پوست خودم نمی گنجیدم .

1-توصیه می کنم هر سال حداقل (در صورت تمکن مالی) یکبار به مسافرت خارج از کشور برید. و مخصوصا جاهایی رو انتخاب کنید که با کشور ما متفاوت باشه.

2-کشور هندوستان از خیلی جهات با کشور ما تفاوت داره مانند: آب و ها – زبان – دین – پوشش (لباس پوشیدن) – تمیزی شهرها – نوع اتومبیلها و نحوه حرکت اونا(که از چپ رانندگی می کنن ) –غذاها – نحوه زندگی و طرز تفکراتشون – مغازه ها – رنگ پوست و چهره و ....

3-برای سفر به هندوستان باید عاشق اونجا بود . به فرهنگ ، دین ، مردم ، تاریخ ، زبان و غذاهای تندش ، علاقه وافر داشت تا از بودن و دیدنیهای اونجا لذت برد.

4-در این سفر چون بیشتر شما از بناهای باستانی و تاریخی دیدن می کنید، برای اونایی که به تاریخ و فرهنگ کشورها علاقه مندند ، سودمند خواهد بود که اکثرا افراد متاهل و میانسال به بالا رو تشکیل میده.

5-چون زمان صدور ویزای هند طولانیه توصیه می کنم از یکماه قبل از سفر در یکی از آژانسهای مسافرتی ثبت نام کنید.

6-حداقل از یکماه قبل از سفر ، کلیه اطلاعاتی که در این سفر نیاز دارید رو از اینترنت جستجو و بدست بیارید.

7-این سفرنامه و یا هر سفرنامه دیگری تنها حاصل تجربه ها و بیان دیدگاههای یک نفره که اصولا و قطعا نمی تونه بیانگر تمام واقعیتهای سفر باشه. توصیه میکنم قبل از مسافرت حداقل 4 الی 6 تا از سفرنامه های اون کشورو مطالعه کنین تا با بینش بالایی به کشور مقصد سفر کنین.

روز اول: سه شنبه 7/8/92 برابر با 29 اکتبر 2013

شب قبل از پرواز با اتوبوس شبرو از تبریز به تهران آومدیم و بلافاصله از ترمینال به فرودگاه امام(ره) رفتیم . پرواز ما با شماره 5075 شرکت هواپیمایی ماهان وهواپیمای ما ایرباس 300600 که گنجایش 224 مسافر داشت با 25 دقیقه تاخیر ساعت 10/14 به مقصد دهلی انجام شد. پرواز بسیار خوب و آرامی داشتیم .اکثر مسافران، هندی های مسلمان شیعه طلبه و یا زایران عتبات و اماکن مقدسه ایران بودند که به کشور خود باز میگشتند که اکثرا ساکن شهر شیعه نشین لکنو که در 500 کیلومتری شمال دهلیست بودند.تا پذیرایی ناهار انجام شد و کمی مطالعه روزنامه 2 ساعت و چهل دقیقه بعد به آسمان دهلی رسیدیم و خلبان شجاعی 20 دقیقه بعد هواپیما رو در باند فرودگاه ایندیرا گاندی دهلی با صلوات مسلمونای هندی به زمین نشاند .

کل پرواز از موقع بلند شدن هواپیما تا فرود دقیقا 3 ساعت طول کشید. ساعت به وقت هندوستان 10/19 بود . چون هندوستان ساعت رسمی خودشو تغییر نمیده در 6 ماه اول سال اختلاف ساعت ما با اونا یکساعت و در نیمه دوم سال دو ساعت جلوتر از ماست.بعد از کنترل پاسپورت و گرفتن چمدونا که به راحتی و سریع انجام گرفت جلو درب خروجی فرودگاه همسفرانمونو ملاقات کردیم جمعا 24 نفر بودیم که اکثرا جوون و متاهل بودن. با حدود نیم ساعت تاخیر راهنمای هندیمون هم اومد. آقای حمماد رضوی، مسلمان 32 ساله ،متاهل با 2 فرزند وکارشناس ارشد تاریخ و مشاور یونیسف بود که به زبان فارسی با اون لهجه مخصوص هندی ، مسلط بود که در شرکت go- indiaکار می کرد و خودش میگفت به علت مشغله کاری راهنمای تور نیست و سالی دو بار این وظیفه رو به عهده می گیره.

آقای حمماد رضوی(راهنمای تور)

در هنگام سوار شدن به اتوبوسمون(که یک هفته در طول سفر با ما بود) طبق رسم مهماننوازی هندوها، با حلقه گل و یک بطری آب معدنی پذیرایی شدیم و مسیر 5/1 ساعته فرودگاه(که در جنوبغرب دهلی قرار داره) تا محل اقامتمون که هتل" کانتری این" (شمالشرق دهلی) بود رو طی کردیم.

نمای بیرونی هتل " کانتری این" درمنطقه صاحب آباد

کارهای تحویل گرفتن اتاق به سادگی و سریع انجام شد و ساعت 11 شب تو اتاقمون بودیم و بعلت خستگی 24 ساعته ، شبو زود خوابیدیم .
توصیه ها و مطالب جالب روز اول:

1-حتما یک عدد خودکار همراه داشته باشید چون در هواپیما برگی از طرف دولت هند در اختیار شما قرار میگیره که بایستی پر کنین که اینو در فرودگاه در هنگام کنترل پاسپرت دریافت میکنن.

2-برگه هایی که به بلیط از بابت تعداد چمدونا چسبیده میشه به هنگام خروج از گیت فرودگاه شدیدا کنترل میشه که بایستی از بلیط جدا نشه.

3-درصرافی فرودگاه دهلی به ازای هر دلار 57 روپیه پرداخت میشد ودر فرودگاه امام(ره) از این هم پایینتر بود. توصیه میشه دلارهارو در فرودگاه چنج نکنین و با هماهنگی راهنما تون با نرخ بالاتری چنج بکنین که ما فردای آنروز با نرخ 59 روپیه چنج کردیم.هر چند 2 روپیه کمتر از نرخ رسمی بود ولی بهتر از چنج در فرودگاه شد.

4-نرخ برابری هر روپیه با دلار2500 تومانی(که 300 دلار هرنفر در فرودگاه امام(ره) دریافت کرده بودیم) 42 تومان و با دلار 3000 تومانی آزاد، 51 تومان میشه.

5-خرید سیم کارت بدرد نمی خوره (از اصطلاحات فریزبی(راهنمامون که من اسمشو گذاشتم) چون زمان فعال سازی یک هفته طول میکشه.بهتره با گوشی همراهتون صحبت نکنین یا در حد چند کلمه با سیم کارت ایرانیتون که خوب خط می ده.خب می خوایم یه هفته ای متفاوت باشیم دیگه. چقدر صحبت با موبایل؟

روز دوم : چهارشنبه 8/8/92 (30 اکتبر 2013)

امروز صبح ساعت 30/7 بازنگ تلفن از خواب بلند شدیم.شب خوب و آرامی در هتل داشتیم.هتل کانتری این یک هتل 5 ستاره معمولی بود و همه امکانات یک هتل خوب رو دارا بود.از همه مهمتر برا ما ایرانیها یک کتری برقی با آب معدنی و چایی و نسکافه کنارش که خوردن یک فنجان چایی داغ بعد از یکروز پرتلاش واقعا لذتبخش بود.

لابی هتل کانتری این

ساعت 30/8 جهت صرف صبحانه به رستوران هتل رفتیم و مثل همه هتلهای 5 ستاره صبحانه مفصلی داشت ولی چون این هتل مخصوص افراد سبزیخوار بود خبری از فراورده های گوشتی و تخم مرغ و پنیر نبود و تا دلتون بخواد غذاهای گرمش برای ما ایرانیها تند و پر ادویه بود خب به هندوستان اومده بودیم دیگه یکم سوختن دهن برام لذتبخش بود.

رستوران هتل کانتری این

قرارمون ساعت 15/9 لابی هتل بود . سوار اتوبوس توریستیمون شدیم و اولین محل بازدیدمون مقبره ماهاتماگاندی یا raj gate بود. همینجا اشاره بکنم که در مورد اماکن دیدنی و آثار تاریخی که ما مشاهده کردیم زیاد توضیح نمی دم چون هم سفرنامه خیلی طولانی میشه و هم اینکه توضیحات کامل هر اثر به سادگی از اینترنت قابل دسترسی است وتنها مواردی که به درد خوانندگان می خوره رو اشاره می کنم.در فاصله نیم ساعته تا رسیدن به راج گیت، فریزبی از هر کدوممون مبلغ 100 دلار از بابت ورودیه ها و بازدید از چند جا که در برنامه نبود و در پکیج ارسالی از طرف شرکت go india بود ،گرفت. مقبره ماهاتما گاندی در وسط یک باغ بزرگ که پر از سنجاب بود و عده زیادی هم توریست که ورودیه هم نداشت ،قرار گرفته و ارزش دیدن رو داشت.

مقبره ماهاتما گاندی

سپس به یکی از معابد هندوها به نام معبد بیزلا یا سوامین رفتیم.فیلم و عکسبرداری از داخل معبد ممنوع بود.

نمای بیرونی معبد بیزلا

این معبدو ماهاتما گاندی افتتاح کرده بود.دین هندو که 70% مردم هند تابعش هستند، از 4 مذهب تشکیل شده و روحانیونش لباس نارنجی به تن میکنند.اینها اعتقاد دارند خود خداوند به شکل بشر برای هدایت مردم ظهور کرده و بنابراین عبادت بت به شکل بشر در واقع عبادت خود خداوند است. در معبد سنگهایی داخل دیوار به شکل صلیب شکسته وجود داشت که در 4 طرف آن 4 نقطه که نشانه 4 عنصر: آب – آتش- باد و خاک بودبه چشم می خورد.

طبق اعتقادات آنها حیواناتی همچون موش، سگ، میمون ، گاو و خوک مقدسه و کسی حق کشتن اونارو نداره به همین علت هم این حیونا فراوان تو شهرهاشون جولان میدن. سپس با اتوبوسمون بطرف دهلی نو که منطقه ای داخل شهر دهلیست رفتیم و بدون پیاده شدن کاخ ریاست جمهوری، پارلمان و دروازه دهلی رو از داخل اتوبوس دیدیم.

کاخ ریاست جمهوری

دروازه دهلی

سپس جهت صرف ناهار(یکی از 3 ناهار پکیج تور) در داخل شهر به مک دونالد رفته ساندویچ مرغ با نوشابه و سیب زمینی سرخ کرده خوردیم. هرچند سیر نشدیم ولی از گرسنه ماندن بهتر بود.

بعد از ظهر ابتدا به منارقطب رفتیم که یکی از آثار باستانی و ثبت جهانی دهلیست که باغی کوچکتر از راج گیت و محوطه با صفا و سرسبزی داشت ورودی اش 250 روپیه بود و چون ما قبلا پول همهشو یکجا داده بودیم دیگه هیچ مبلغی رو پرداخت نمی کردیم و خود فریزبی ورودیه هارو می پرداخت.

منار قطب

در این محوطه علاوه بر منار قطب، مسجد،خرابه های مذهب جینیسم، ستون فلزی ومناری ناقص که علاالدین خلجی ( جانشین قطب الدین ایبک ( اولین پادشاه دهلی و سازنده منار قطب) درست در مقابل منار قطب در حال ساخت بود که به دلایل نا معلومی ناقص رها شده، نیز وجود داشتند.

ستون فلزی

خرابه های مذهب جینیسم

منار ناقص

آخرین برنامه امروز، بازدید از معبد آکشاردهام بود که درست دقیقه 90 یعنی ساعت 5 عصر دمادم بستن دربها به آنجا رسیدیم.آکشار به معنی مقدس و دهام به معنی مکان می باشد. این معبد متعلق به شاخه جدیدی از هندوها که 200 سال پیش توسط رهبرشان " سوامی نارایان" بوجود آمده ، در سال 2005 بعد از 5 سال کار مداوم توسط 20000 کارگر به شکل فوق العاده زیبا به بهره برداری رسیده است.چون اجازه حمل هیچگونه دوربین و موبایل نداشتیم ، هیچ عکسی نتونستیم تهیه کنیم اما خوشبختانه یک محلی جهت عکسبرداری ایجاد کردن که با پرداخت 130 روپیه از ما عکس گرفتن.

این معبد ورودیه نداره ولی برای تماشای نمایشهای بسیار زیبا به زبان انگلیسی که سالنهای نمایش تو در تو میباشد ورودیه دریافت میشه.این بازدید و نمایشهای مربوطه 4 ساعت طول کشید و در آخر ساعت 9 شب در فضای باز و دل انگیز که بر روی سکوها نشسته بودیم که گنجایش بیش از 3 هزار نفر رو داشت و مالامال از جمعیت بود، شاهد نمایش رقص فواره ها با رنگها و موزیک زیبا بودیم. بعد از این برنامه حوالی 10 شب به هتل بازگشتیم. فاصله آکشاردهام از هتلمون زیاد نبود و ساعت 30/10 شب در هتل در اتاقهامون بعد از یک روز پر کار یک فنجان چایی واقعا حال داد.
توصیه ها و دانستنیهای جالب روزدوم:

1-هرچند همه می دانستیم مبلغ 100دلار که فریزبی از ما گرفت بالاتر از کل ورودیه ها بودواجباری نبود و میتونستیم پرداخت نکنیم،ولی من توصیه میکنم که همه پرداخت کنن چون اولاپکیج شرکت go india ست و معمولا تو همه تورها اینجور کارها رو می کنن و از ابتدای ثبت نام، نرخ اصلی توررو اعلام نمی کنن تا هزینه تور بالا نره و در مقصد به بهانه های مختلف اخذ می کنن و راهنما کاره ای نیست ثانیا برا کسانی که اولین مسافرتشون به هنده( که معمولا همه اینجورین)از گروه جدا شدن مشکلات خودشو داره و هدف، اتحاد با همسفران و چند روزی دور هم خوش گذراندن است و ثالثا با انتخاب هتلهای 4 ستاره که هزینه پایینتری داره این مبلغ جبران میشه چون در طول این سفر 7 روزه فرصت استفاده از امکانات هتل 5 ستاره (مانند استخر و سالنهای ورزشی و اینترنت و ...) رو ندارید و بقیه امکانات مثل اتاقها و صبحانه زیاد با هم فرقی نداره

2-دانستن قیمت برخی اجناس که برا ما جالبه تو دهلی به قرار زیر بود:هر لیتر بنزین 2/1 دلار. روزنامه 2 تا 3 روپیه . هرکیلو سیب 60 روپیه و موز 40روپیه.کرایه تاکسی هر کیلومتر 20روپیه و ریکشا(توک توک یا تاکسی های 3 چرخ) هر کیلومتر 10 روپیه( البته لازم به توضیحه که این قیمت رسمیه وبا چونه زدن به مراتب با قیمت پایین میتونین تاکسی و ریکشا کرایه بکنین).کرایه منزل 20000 روپیه. حقوق متوسط یک کارمند دولت 60000 روپیه.هر کیلو بادام هندی 800 روپیه(در شهر مدرس در جنوب هند تولید میشه و بعلت قیمت بالای سوخت تا به دهلی برسه هزینه حمل ونقل بالایی بر میداره).بلیط هواپیما از دهلی به بمبیی رفت و برگشت 18000 روپیه.گوشت مرغ هرکیلو 180،گاو 120 ، گوسفند 300 وشیرگاومیش 40 روپیه .

3-در آمد هند از صنعت توریسم تنها 6% است جون بیشتر درآمددولت از صادرات: جواهرات،پزشکی، لوازم کامپیوتر،برنج ، چای و ادویه جات بدست میاد،زیرساختهای مناسبی برای صنعت توریسم اندیشیده نشده است.

4-درهند اکثررانندگان به بوق زدن عادت کردند چون مردم هند از این صداها اعصابشون خرد نمیشه و با این صداها زندگی میکنن و در شبها هم بجای چراغ دادن بوق می زنن.

5-70% جمعیت هند ، هندو و 15% مسلمان ، 4% سیک(مانموهان سینگ نخست وزیر هند هم جزو سیکهاست) 5%بودا و بقیه اقلیتهایی از مذاهب بهایی- جینیسم –زرتشتی و غیره می باشند.

6-22%جمعیت هند بیسواد و جالب اینکه خیلی از مردم عادی با اینکه زبان رسمی دومشون انگلیسیه بلد نیستن و من از روی ظاهر افراد تحصیلکرده حدس می زدم که انگلیسی بلد باشند.

7-چون امکان فیلمبرداری و عکسبرداری از داخل آکشاردهام وجود نداره توصیه می کنم که D.V.D آکشاردهام رو که در فروشگاه داخل مجموعه که به قیمت 30 روپیه میفروشند ، تهیه بکنین.

روز سوم : پنجشنبه 9/8/92 (31 اکتبر 2013)

امروز صبح بعد از صرف صبحانه وچک اووت ساعت 30/10 وسایل و چمدونامونو داخل اتوبوس گذاشته و بطرف آگرا حرکت کردیم.فاصله دهلی تا آگرا 208 کیلومتره که حدود 5 ساعت طول کشید البته ما از اتوبان جدیدالاحداث Yamuna express way رفتیم.آزاد راهی با 8 لاین.

آزاد راه دهلی – آگرا

حداکثر سرعت برای سواریها 100 و برای اتوبوس و کامیونها 60 کیلومتر برساعت بود.جاده بسیار صاف و خوبی بود و اطراف جاده برخلاف شهر دهلی خیلی تمیز و زیبا بود .زمینهای کشاورزی شامل دشتهای گسترده با خاکهای بسیار حاصلخیز.در ابتدای این جاده یک دانشگاه بسیار بزرگ و یک پیست اتومبیلرانی فرمول 1 رو هم مشاهده کردیم.

تابلو مسابقات اتوموبیل رانی فرمول 1

حدود ساعت 30/1 ظهر اتوبوس در یک رستوران بین راهی نگه داشت.چون هنوز گرسنه نبودیم تا ناهار بخوریم و ناهار امروز هم مهمان شرکت در شهر آگرا بودیم، به خوردن کمی تنقلات که از تبریز آورده بودیم اکتفا کردیم. در این فاصله فرصتی پیش اومد که به تابلو لیست قیمتهای این رستوران نظری بیاندازم.به عنوان نمونه قیمت چند قلم به شرح ذیل بود: چای 20 ،قهوه 30 ،ساندویچ سبزیجات 30، ساندویچ برگر 50، بستنی 40، سمبوسه 40،راجما با نوشابه و برنج(که احتمالا یه نوع غذا بود) 80 روپیه.

تو این فاصله 5 ساعته از دهلی تا آگرا چون اکثر همسفرامون جوون بودند با انواع برنامه های شاد داخل اتوبوس زمان رو برامون کوتاه کردند وما متوجه نشدیم کی به آگرا رسیدیم.

حوالی 4 بعد ازظهر ابتدا فکر می کردم ازیک روستا رد می شویم که پر از گله های گاومیش و خوک بود که از وسط خیابان رد می شدند و مغازه هایی مانند100 سال پیش روستاهای ایران، با مردمانی فقیر، لاغر ، کثیف و خیابانهای شلوغ و غیر بهداشتی ولی بعدا متوجه شدم اینجا آگراست . پایتخت هندوستان، 400 سال پیش در زمان شاه جهان، پنجمین امپراطوری بزرگ گورکانیان!

گله گاومیش در آگرا

بلافاصله چون گرسنه بودیم و ساعت هم از 4 بعد ازظهر گذشته بود به K.F.C رفته و دومین ناهار پکیج تور رو که ساندویچ مرغ بود خوردیم .

K.F.C آگرا بیرون K.F.C صحنه ای که انتظار داشتیم تو هندوستان زیاد ببینیمو دیدیم ، یه مرد مارگیر.

مرد مارگیر

سپس به هتلمون رفتیم و طبق معمول کارهای چک این و تحویل اتاق به سرعت انجام شد. اتاق 321 مال ما شد.هتل کلارک شیراز از سری هتلهای زنجیره ای کلارک که هتلی 5 ستاره معمولی و خوب و مجهز ولی با قدمت 50ساله.تقریبا همه امکانات هتل دهلی رو داشت ولی محوطه بزرگ و سرسبزی داشت که استخر رو باز و سالنهای بدنسازی و سونا و جکوزیش تو اون محوطه بودن . اتاقمون هم کاملا مجهز بود و تمیز ولی به بزرگی و تازگی هتل دهلی نمی رسید.

نماهایی از هتل کلارک شیراز آگرا

ساعت 6 عصر جهت مشاهده نمایش زندگی شاه جهان و ارجمند بانو(سرگذشت ساخت بنای تاج محل) به سالن تاتر شهر رفتیم.نمایش بسیار زیبای ملودرام توام با رقص و آواز با ترجمه به زبان فارسی با گوشیهایی که تحویلمون شد 80 دقیقه بطول انجامید.در پایان یک عکس یادگاری کنار بازیگران نقشهای اصلی به قیمت 150 روپیه گرفتیم.سپس ساعت 30/8 شب به به اتفاق همه همسفران با اتوبوسمون به فروشگاه مهاراجه رفته و مقداری چای و ادویه های مختلف با بسته بندی های بسیار شیک و جالب خریداری کردیم. و حوالی ساعت 10 شب به هتل برگشتیم.
توصیه ها و دانستنیهای جالب روزسوم:

1-هرچند جاهایی رو که راهنما چه برای خرید یا غذاخوری میبره گرونه ولی نسبتا با اطمینان هستند و اگه خودتون جایی را نمی شناسید بهتره به راهنماتون اعتماد داشته باشید.

2-هرچند من تو همه مسافرتام به خارج از کشور مخالف بردن خوراکی از ایران هستم و دوست دارم غذاها و تنقلات اونارو تجربه کنم ولی هند شاید تنها کشوری باشه که توصیه می کنم یه مقدار (به اندازه نیاز نه زیاد) غذا و تنقلات همراهتون ببرین .

3-من تو هند چیزی به اسم نانوایی و وجود نان در شهرها ندیدم. گویا هندیا اصلا نون نمی خورن. اگه هم بخورن بصورت سنتی تو خونه هاشون درست می کنن.

4-کلا چیزی به اسم سوپرمارکت ندارن و بقالی و فروشگاه خیلی کمه.

5-گویا هندیها لبنیات هم ندارن و اصلا پنیر نمی خورن و ماستو تو خونه هاشون خودشون درست می کنن.

6-جمعیت آگرا 3 میلیون نفره و 400 سال پایتخت هندوستان بود. آرامگاه اعتماد الدوله پدر ممتاز محل یا ارجمند بانو بیگم در این شهرقرار داره.

7-رودخانه یامونا از داخل این شهر میگذره و فوق العاده کثیفه و جالب اینجاست که آب آشامیدنی شهر از تصفیه آب این رودخانه تامین میشه.

8-انگلیسیها این کشورو پرنده طلایی مینامیدند در سال 1600 میلادی 16 نفر به هند میآن و تقسیم اراضی می کنن و تجارت فلفل سیاه رو شروع می کنن. چون اون زمان در کشتیهای انگلیسی که ماهها روی آب اقیانوسها بودن آذوقه شون خراب می شد متوجه شدند که با مخلوط کردن فلفل به غذاها به علت وجود آنتی اکسیدان آذوقه شون ماهها فاسد نمیشه.

9-انگلیسیها آگرا رو خراب کردند تا بر هند مسلط بشن و چای هندوستان رو به اروپا صادر کردند.

10-وجود همسفرای جوون و باحال که محیط داخل اتوبوسو شاد میکنند ، میتونه نعمت بزرگی باشه مخصوصاتو فاصله های خسته کننده شهرها که 3 روز از مسافرتمون تو جاده های بین شهری میگذره.

روز چهارم : جمعه 10/8/92 (اول نوامبر 2013)

امروز صبحانه بالاخره بعد از چند روز خیلی خوشحال بودم که تخم مرغ خوردم ولی همچنان از پنیر خبری نبود گویا هندیا اصلا پنیر دوس ندارن شاید هم تنها ماده غذاییه که نمیشه با فلفل و ادویه تند خورد!

نمونه صبحانه در هتل کلارک شیراز

چون جمعه ها تاج محل تعطیله برنامه امروز ما تنها بازدید از قلعه آگرا بود.صبح اتوبوسمون خراب شده بود و نیومد فریزبی ساعت 10 برامون چند تا اتومبیل سواری گرفت و با اونا رفتیم .قلعه آگرا از هتلمون زیاد دور نبود و 10 دقیقه ای رسیدیم. بین راه و داخل شهر کنار خیابون پر بود از دسته های گل نارنجی رنگ که هندوها خودشونو برای جشن دیپاولی آماده می کردن .قلعه سرخ محل حکومت وزندگی پادشاهان مغولی بود(ازسال1526 تا سال1857 میلادی)که بسیار بزرگ و دیدنیست.

قلعه سرخ آگرا یا Agra fort( نمای بیرونی)

فاصله این قلعه تا تاج محل حدود 2 کیلو متره و اگه هوا صاف باشه بخوبی دیده میشه.تو این فصل به خا طر نزدیک شدن فصل زمستون ، آسمان دهلی ، آگرا و جیپور حالت غبار و مه گرفتگی داره وعمق دید پایینه.

قسمتی از نمای داخلی قلعه سرخ آگرا

ساعت 30/13 بازدیدمون از قلعه تموم شد و اتوبوسمون هم اومده بود و همه همسفران سوار اتوبوس شده و فرزبی مارو داخل شهر به یک رستوران به نام only restaurant برد.چشمتون روز بد نبینه ، قیمتها سرسام آور بالا و کیفیت پایین.چون مثلا یک رستوران سنتی بود.به ناچار یه غذایی مثل جوجه کباب خودمون که فرزبی سفارش کرده بود زیاد تند نباشه، خوردیم بدون مخلفات و با کیفیت پایین به قیمت 800 روپیه!

ساعت 30/14 به هتل بازگشتیم و قرار گذاشتیم ساعت 5 بعد ازظهر به شهر بریم و از چند مغازه و بازار دیدن و شاید خرید بکنیم. چون حدود 2 ساعتی تا اون موقع فرصت داشتم برای اولین و آخرین بار از استخر و سالن بدنسازی هتل استفاده کردم.ساعت 5 اتوبوسمون اومد و همه سوار شده و فرزبی مارو به چند فروشگاه و یک بازار خیابانی برد.طبق انتظار ما قیمتها تو اون فروشگاهها فوق العاده بالا بود مثلا یک لباس ابریشمی ساری 9000 روپیه و تیشرت معمولی نخی با آرم تاج محل 300 روپیه یک مجسمه فلزی فیل کوچک 1100 دلار که من چیزی نخریدم.سپس به یک تولیدی و فروشگاه چرم رفتیم که اینجا هم قیمتها فوق العاده گرون بود و هیچکس چیزی نخرید.و سپس گشتی تو خیابونا ی آگرا زده و چون فردا صبح ساعت 8 قبل از رفتن به جیپور بایستی به تاج محل می رفتیم، بنابراین حوالی ساعت 9 شب به هتل برگشتیم.

توصیه ها و دانستنیهای جالب روز چهارم:

1-توصیه می کنم از فروشگاههای پیشنهادی راهنمای تور اگه به نظرتون قیمتهاش بالاست چیزی نخرین

2-پیشنهاد میکنم تو رستورانهای داخل شهر غذا نخورید چون اولا جاهایی که راهنما میبره گران قیمته و ثانیا باب طبع ما نیست.وهمان بهتر که اگه تحملشو داشته باشین ،یک هفته برنج نخورین و از فست فودها استفاده کنیدK.F.C. و مکدونالد تو همه شهرا شعبه داره.البته من خودم جزو افرادی هستم که غذاهای محلی هر شهر رو تجربه می کنم ولی هندوستان با دیگر کشورها و شهرها فرق میکنه چون هم غذاهاش خیلی تنده هم غیر بهداشتی و هم زیاد خوشمزه نیست.

3-نان تو شهر و رستورانهاش گیرنمیاد و تو رستورانها تو منو غذاست مثلا یه تکه نان کوچک(یک چهارم نون تافتون) 40 روپیه.

روز پنجم :شنبه 11/8/92 (دوم نوامبر 2013)

امروز صبح بعد از صرف صبحانه و چک اووت وسایلامونو تو اتوبوس گذاشته و ساعت 8 بطرف تاج محل رفتیم.تاج محل نماد عشق و محبت شاه جهان به ممتاز محل (همسرش که در هنگام زایمان فرزند چهاردهمش از دنیا رفت) می باشد.آرامگاه دو دلداده و عاشق و معشوق در کنار هم و از عجایب هقتگانه جهان. چون شاه جهان سه تا زن داشت بنابراین تاج محل سه درب ورودی داره(جنوبی، شرقی و غربی)که ما از درب غربی وارد شدیم.از ابتدای در ورودی فرعی تا در اصلی حدود یک کیلومتری رو پیاده طی کردیم البته برای اونهایی که نمیتونن پیاده برن کالسکه هایی با شتر وجود داره که میشه استفاده کرد.

کالسکه شتر در درب ورودی فرعی تاج محل

در این فاصله حدود یک کیلومتری دستفروشها که همه بچه های فقیر می باشن مشغول فروش اجناس و سوغاتیها به توریستها هستن که مثل کنه به آدم میچسبن و این مورد زمانی پر رنگ میشه که شما قیمت یه جنسی رو بپرسید چون خیال میکنن شما اون جنس رو پسندیدین، بنابراین اصرار به فروش می کنن که در این صورت شما با مهربانی وچونه زدن میتونید به پایینترین قیمت اونو بخرین و اگه نخرین دست از سرتون بر نمی دارن حتی تا تهران هم دنبالتون راه می افتن! در این صورت نبایستی عصبانی بشید(چون گناه دارن و انسانهای بسیار مهربان و فقیری هستند و فقط هدفشون فروشه) بهتره همون اول اگه قصد خرید ندارید قیمت جنسو نپرسید و تنها بگید نیاز ندارم و نمی خوام .

در درب ورودی اصلی فرزبی یک آب معدنی و یک کاور کفش به ما داد چون داخل تاج محل ورود با کفش ممنوعه.فیلمبرداری تا ابتدای ورودی مجازه و سپس مبلغ 25 روپیه می گیرن و دوربینو گرفته و در کمدی میزارن و کلیدشو به شما میدن و موقع خروج می تونی دوربینتو تحویل بگیری. ولی عکسبرداری تا داخل مقبره مجازه .

تاج محل

در ضلع شمالی و بیرون تاج محل رودخانه یامونا دیده میشه که از کنار تاج محل رد می شه.

رودخانه یامونا در کنار تاج محل

در دو طرف(ضلع شرقی و غربی) ساختمان مرمرین و سفید تاج محل ،دو ساختمان قرمز رنگ وجود داره که اولی(ضلع شرقی) مهمانسرا احداث شده که مهمانان ، نزدیکان ، فرزندان و نوادگان شاه جهان جهت زیارت قبور در اونجا اسکان میافتند و دومی ساختمان مسجد می باشد.در بالای درب ورودی اصلی (ضلع جنوبی) تاج محل در دو ردیف (قسمت بیرونی و درونی) جمعا 22 گنبد کوچک به چشم می خوره که نشون دهنده 22 سالی است که ساخت تاج محل بطول انجامیده.

گنبد های کوچک بالای درب ورودی اصلی تاج محل

بعد از بازدید 3 ساعته از تاج محل ، ساعت 30/11 بطرف شهر جیپور حرکت کردیم.در فاصله 48 کیلومتری جاده آگرا- جیپور به شهر فاتح پور سیکری رسیدیم.اینجا محل زندگی و آرامگاه شیخ سلیم چیستی عالم و پیشگوی معروف زمان اکبرشاه می باشد.اکبرشاه از سه زن مسلمان، مسیحی و هندی خود صاحب فرزند نمیشدکه با دعای آن عالم، از زن هندی خود صاحب فرزند می شود(جهانگیر ،پدر شاه جهان) و به پاس احترام و علاقه به او دستور میدهد یک مجموعه عظیم شامل آرامگاه، استراحتگاه و مسجد بصورت قلعه در بلندی شهر که بلندترین دروازه جهان رادارد و 100 سال قدیمیتر از تاج محل است (500 سال قدمت) را احداث کنند

دروازه قلعه فاتح پور سیکری

داخل مجموعه فاتح پور سیکری

بعد از بازدید از این محل وگشتی چند دقیقه ای در بازار اطراف مجموعه و کمی خرید،ساعت 2 بعد از ظهر از آنجا به طرف جیپور حرکت کردیم.حوالی ساعت 30/15 اتوبوس جهت صرف ناهار در یک رستوران بین راهی نگه داشت .همه گرسنه بودیم وتا ساعت7 شب که به جیپور می رسیدیم، اتوبوس هیچ جا نگه نمی داشت، چاره ای نداشتیم جز سفارش غذا. برای یک بشقاب کوچک ماکارونی با چند تکه گوشت مرغ داخلش 400روپیه و برای یه بطری آب 1 لیتری که قیمت رویش 15 روپیه بود، 70 روپیه و یک تکه نان(شبیه نان تافتون ما منتها حدود یک چهارمش) 30 روپیه جمعا 500 روپیه پرداخت کردم.

در محوطه بیرون رستوران و جنب بوفه ، عده کثیری از مردم دور تلویزیون گرد اومده بودند وبا اشتیاق و علاقه خاصی داشتند یک مسابقه ورزشی رو تماشا می کردند من هم که عاشق فوتبالم ابتدا فکر کردم مسابقه فوتباله که مردم با علاقه و اشتیاق دارن نگاه میکنن ولی وقتی از لابلای جماعت صفحه تلویزیونو دیدم ، باور نمی کردم که مردم هند عاشق مسابقات کریکت باشند، ورزشی که تعداد علاقمندانش تو ایران شاید به تعداد انگشتای دست نرسه!

ساعت 7 شب به شهر صورتی (جیپور) رسیدیم . مرکز ایالت راجستان که نسبت به آگرا شهر تمیزی به نظر می رسید. چراغانی شهر و شور و غوغای مردم حکایت از شب جشن دیپاولی یا( دیوالی) داشت .\

شب جشن دیپاولی در جیپور

به هتل کلارک آمر محل اقامتمون رسیدیم و طبق معمول کارهای چک این و تحویل اتاقمون که شماره 704 بود به سرعت انجام گرفت. یکی از لامپهای اتاقمون اتصالی داشت و روشن و خاموش می شد. ساعت 8 شب جهت استفاده از زمان و دیدن اطراف هتلمون که چند تا فروشگاه بزرگ و شیکی داشت ، دو ساعتی اطراف هتل گشتیم و همه جا آذین بندی شده بود و مردم سرگرم خرید های جشن فرداشون بودند و ماهم مشغول تماشای اونا!
توصیه ها و دانستنیهای جالب روز پنجم:

1-دستفروشها انسانهای فقیر و مهربونی هستند با اونها با مهربانی برخورد کنید و چیزی رو که دوست دارید بعد از چونه زدن با حداقل قیمت میتونید بخرید مطمین باشید اگه صرف نکنه به شما نمیفروشند.

2-قیمت دستفروشهاو فروشگاههای فاتح پور سیکری مناسبتره با چونه زدن صنایع دستی و سوغاتی های خوبی می تونین بخرین.

3-خرید در مسافرتهای خارجی من در اولویت آخره ولی چون خانمها به خرید علاقه دارند وهمچنین قیمتها به نسبت سایر کشورها پایینه و اجناس هندی (پارچه و لباس،جواهرات ،ادویه، چای و صنایع دستی) مشهوره و کیفیت خوبی داره وهمچنین به این زودیها فیلمون هوس هندوستان نمیکنه، من توصیه میکنم یکم خرید بکنین و سوغاتی هم یادتون نره .

روز ششم :یکشنبه 12/8/92 (سوم نوامبر 2013)

امروز صبح بعلت مشکل اتصال برق، یکی از لامپهای کم مصرف اتاقمون ترکید و من مجبور شدم با مراجعه به رسپشن هتل اتاقمونو تعویض کنم این کار به راحتی و با مساعدت عوامل هتل به سرعت انجام و ما به اتاق 723 نقل مکان کردیم . این اتاق هم بهتر و هم رو به شهربود.هتل کلارک آمر هم یکی از هتلهای زنجیره ای کلارک و 5 ستاره معمولی بود وهمه امکانات یک هتل خوبو داشت.

نمای خارجی هتل کلارک آمر

سپس ساعت 8 بعد از صرف صبحانه در هتل، به همراه تمامی همسفران بطرف قلعه آمبر رفتیم.

سالن غذاخوری هتل کلارک آمر شهر چیپور

قلعه و قصر آمبرتوسط ماهاراجه ها به سبک هندو – اسلامی بین سالهای 1600 تا 1727 ساخته شده و به شهر آمبرکه از خدای آمبرگرفته شده مربوط می شود.مرمر سفیدوسنگ ماسه قرمز مصالح اصلی این قلعه است.

این مکان زیاد از هتل دور نبود و مسیر نسبتا کوهستانی و زیبایی داشت . حوالی 20/8 به پایین قلعه رسیدیم که صف توریستهارو دیدیم که می خواستند با فیل سواری مسیر حدود یک کیلومتری و سربالایی، خودشونو به داخل قلعه برسونن.ما هم این تجربه شیرین فیل سواری رو از دست ندادیم .کرایه هر نفر 450 روپیه بود و اونایی که نمی خواستن سوار فیل بشن با خودروی جیپ مجانی خودشونو به داخل قلعه رسوندن.

بعد از یکساعت بازدید از قلعه بسیار باعظمت ، بزرگ و دیدنی آمر موقع برگشت با خودروی جیپ و بطور رایگان اومدیم پایین پیش اتوبوسمون.

فیل سواری توریستها در مسیر قلعه آمبر

قلعه و شهر آمبر و مسیر فیل سواری از بالای قلعه.

بلافاصله با اتوبوسمون بطرف یکی دیگر از دیدنیهای شهر به نام جل محل رفتیم.جل محل کاخی است در میان دریاچه mansagar که در سال 1799 توسط ماهاراجه مادیوسینگ حاکم جیپور و طرح آن با الهام از کاخ دریاچه اودایپور ساخته شده و کاخ تابستانی جهت گذراندن پادشاه و همسرش بعنوان محل شکار و تفریح بوده است.

جل محل

امکان بازدید از داخل کاخ وجود نداره و ما بمدت 10 دقیقه از دور دریاچه مناظر زیبای اطرافو تماشا کردیم.در اینجا هم بساط دست فروشها برپا بود و انصافا هم اجناس خوب و با قیمت مناسب میشد گیر آورد. سپس با اتوبوسمون همگی به یک فروشگاه بزرگ داخل شهر جیپوررفتیم. شامل بخشهای فروش جواهرات، صنایع دستی و فرش ، النگو و بدلیجات، پوشاک و لباس و.. میشد.قیمتهاش نسبتا مناسب بود و همسفران ما خرید کردند بخصوص خانمها که عاشق جواهراتش بودند. بعد از خرید مقداری وسایل بطرف موزه آلبرت هال رفتیم ولی از بخت بد ما بعلت جشن دیپاولی موزه تعطیل بود تنها میشداز بیرون موزه عکس گرفت !

نمای بیرونی موزه آلبرت هال

در ادامه به جنتر منتر رفتیم که بزرگترین رصدخانه هندوستان می باشد.کلا بازدید از این رصدخانه با فضای زیبایی که داشت توام با توضیحات راهنمای محلی ،بسیار آموزنده بود.

جنتر منتر در شهر جیپور